Dagelijkse gevolgen van de pandemie

Rond deze tijd is het drie jaar geleden dat ik met deze blog startte en “ik ga naar Marrakech” verkondigde. Ik vertrok voor vermoedelijk een tijdelijk avontuur naar en met de man die ik lief had. Al had het hele avontuur ook veel kans om iets langdurig te worden…. en niet veel na de start van deze blog werd duidelijk dat Rachid en ik voor het langdurige scenario gingen! Maar wat niet vast lag in dat scenario is dat we al snel onze unieke zoon Nizar zouden krijgen, dat we een ViaVia café restaurant uit de grond zouden stampen, dat we met Bye Bye Belgium uitgebreid gevolgd zouden worden op tv,… En het doemscenario van een pandemie, nee dat kwam zelfs niet in me op bij de start van dit langdurige avontuur in Marokko.

Nu begin 2022 voel ik hier in Marrakech de gevolgen van de pandemie dagelijks. En nee het is niet fysiek want op een verkoudheid (ook hier is januari het snot-seizoen), vermoeidheid (Nizar is 2 jaar maar wordt nog élke nacht 1 à 2 keer wakker) en af en toe hoofdpijn (zou het van de stress zijn?), ben ik fysiek OK! 

Tuurlijk is het C-virus hier ook in al z'n varianten maar naar we mogen geloven worden momenteel de ziekenhuizen in Marokko niet overspoeld. Tja er wordt ook een pak minder getest dan in België/Europa (PCR-test is +/- 50 euro en zelf te betalen. Zelftesten zijn hier niet te verkrijgen). En dus wie weet zijn/waren die verkoudheid, vermoeidheid en hoofdpijn wél C... maar nee, toch voelen we de gevolgen van de pandemie niet echt fysiek. 

Ik voel de gevolgen van de pandemie in mijn kopke... ik heb al liters tranen gehuild. De onzekerheid is de boosdoener die mijn positieve mindset aan diggelen slaat. Dat hier van de ene op de andere dag wordt beslist om grenzen te sluiten en dat niemand weet wanneer en onder welke voorwaarden ze weer zullen openen, dat heeft een impact die mentaal én financieel gigantische gevolgen heeft. Bij mij en ons ViaVia restaurant en in de hele toeristische sector hakt zoiets erin. Ik merk dat de stress me verlamt. En da's confronterend want waar is mijn veerkracht en tonnen energie gebleven? 

Marrakech wordt in een wurggreep gehouden en velen zitten in een overlevingsmodus. Iedereen wacht af want wat kan je doen bij beslissingen waar je geen vat op hebt?

Het is moeilijk te beschrijven wat de impact precies is. Want bij elk hotel dat sluit, elk restaurant dat enkel in het weekend opent, elke gids die zijn stadsweetjes niet kan delen, elke paardenkoets die op stal blijft,... horen persoonlijke verhalen en families die zoeken naar een ander inkomen om op een iet-wat leefbare manier deze pandemie door te komen.

Een artikel van Medias24 geeft je met cijfers en getuigenissen een idee van hoe het er nu in Marrakech aan toe gaat. 

Ik ben ontzettend dankbaar voor de mental support en de financiële steun die ik van mijn familie en lieve vrienden krijg. Bij momenten ben ik wanhopig voor ons en Marrakech. Maar door de online babbels, de schone initiatieven en de onvoorwaardelijke steun, blijf ik hoop koesteren. Dit is een fase, dit gaat voorbij! Ooit zal ViaVia floreren en een plek zijn waarvan de positieve impact niet te overzien is. Die hoop wil ik voor mij, voor ons en voor Marrakech blijven koesteren.