Dames van Riad Orange

Het is de groepsnaam van onze WhatsApp-conversatie: Dames van Riad Orange. We appen (ai, mijn taal is blijkbaar aan het verhollandsen) over nieuwe hamamdoeken en servies, over het kasboek en de boodschappenlijst. We delen er goeie recensies van de gasten en vandaag sturen we elkaar een “happy International Women’s Day”.

Naar mijn gevoel houden de vrouwen in ons team de Riad Orange draaiende. Daarbij weten zij het eten en de sfeer te kruiden. Tuurlijk zijn er hier ook mannen in het spel: de helft van het eigenaarskoppel, de nachtwaker, de loodgieter,… het zijn de mannen die de gas doen branden, de klinken repareren en de vrouwen ambeteren. Neeeee, dat laatste is gelukkig niet waar maar de rest van het liedje klopt wel. Want oh-cliché de vrouwen poetsen, maken bedden op, wassen en koken.

Toen onze nieuwste kracht Hassan enkele dagen geleden als manusjes-van-alles bij het team kwam, wist hij meteen bij mij te scoren: “er zijn geen mannen-taken of vrouwen-taken, er zijn taken” waarna hij de was ophing en even later een stopcontact herstelde. Een uitspraak en situatie waar ik in Brussel niet bij zou stil staan. Maar in Marrakech hecht ik er groot belang aan en is het nuttiger dan dat ik hier een debatje zou modereren over gender equality. 

Dames van Riad Orange

Dat Aziza pas op haar dertigste ging studeren is omdat ze als tienermeisje die kans niet kreeg. Nu combineert ze een opleiding met haar werk in de riad. Nezha greep de kans om bij Amal een opleiding te volgen. Deze organisatie geeft achtergestelde vrouwen de kans om zich via een restaurant training te versterken. Nadien zoekt Amal voor elke vrouw een stageplek en later een job in Marrakech. Zo kwam Nezha bij Riad Orange terecht waar ze meteen haar culinaire kunsten toont en de tajine orange op de kaart zet. Ik zie haar glunderen als ze over Amal spreekt en me een video toont. Nezha en ik spreken geen gemeenschappelijke taal maar met Google Translate, uitbeelden en een blik, lijken we elkaar te verstaan.

Vandaag op 8 maart staat er ’s ochtends een tentje op “mijn plein”. Vrouwen krijgen een roos, thee en informatie. Ik kan enkel Journée International des Femmes lezen, de rest van de teksten is in het Arabisch maar ik wil geloven dat het ook hier over kansen en talenten gaat. 

’s Middags wacht ik met onze gasten op de gids die hen de stad zal tonen. Ik verwacht een man als stadsgids maar er klopt een jonge vrouw aan de deur. Ik betrap er mezelf op verbaasd te zijn. Het lijkt alsof ze het aan me merkt. De gids schudt me meteen de hand “Hi I am Sara, happy International Women’s Day!”