100 dagen lockdown in Marrakech

Ein-de-lijk! We hebben in Marrakech eindelijk iets concreet om naar uit te kijken: vanaf donderdag zullen de strenge coronamaatregelen versoepeld worden. Ik ben kei opgelucht! De hele coronaperiode heb ik zo positief mogelijk benaderd en dat lukte behoorlijk. Maar de laatste 10 dagen heb ik echt last van coronamoeheid, corona-emoties en coronatranen… het is genoeg geweest om in lockdown te zitten en geen concreet vooruitzicht te hebben. Dat er nu eindelijk een verbetering van de situatie is aangekondigd, maakt me zelfs licht euforisch! 

Quasi 100 dagen leef ik ondertussen in noodtoestand in Marokko. Concreet wil dat zeggen dat ik het huis niet uit mag zonder toelatingsdocument en dat zo’n document me enkel een noodzakelijk bezoek aan de dokter, apotheek of voedingswinkel toelaat. Veel anders dan die hoogstnoodzakelijke dingen valt er niet te beleven want scholen, souks, restaurants, hamams, moskeeën én de grenzen zijn dicht. Het weinige leven dat er overdag op straat is, valt ’s avonds helemaal stil omdat er een avondklok is. Strenge maatregelen om het coronavirus in Marokko te bestrijden mét verplicht mondmasker. 

Soms vragen vrienden tijdens het videobellen “Is het daar dan zo erg met het aantal besmettingen en overlijdens?”. Moeilijk te zeggen want de talloze wetenschappers leerden ons ondertussen dat het lastig is om cijfers te vergelijken. Om je toch een idee te geven zijn dit de Marokkaanse en Belgische coronacijfers van 21 juni 2020:

• Bevolkingsaantal: 36 miljoen Marokkanen & 11,4 miljoen Belgen

• Bevestigde Covid19 gevallen: 9977 in Marokko & 60.550 in België

• Te betreuren overlijdens omwille van corona: 214 in Marokko & 9696 in België

Gles f dar wordt iedereen in Marokko nu al ruim 3 maanden aangemaand, wat zoveel wil zeggen als restez chez vous en stay at home oftewel blijf in uw kot! Bij het begin van de noodtoestand reden politiecombi’s traag door de straten, hun sirenes afgewisseld met de duidelijke boodschap door de luidsprekers: blijf binnen! Per sms ontving ik het bericht: was je handen! Op tv dezelfde boodschap tussen de reclame en de nieuwsuitzendingen over corona door: respecteer het uitgaansverbod! De muezzin roept vanuit de minaret nog steeds vijf keer per dag op tot gebed maar voegt eraan toe om thuis te bidden en niet naar de moskee te komen. De Marokkaanse versie van blijf in uw kot mag je een pak letterlijker nemen dan de Belgische situatie. Als ik door mijn Instagram scroll steekt af en toe jaloezie de kop op, ik zie foto’s van Belgen die massaal wandelen en stories van vrienden die bubbelen in parken en op kaaien. Gles f dar dat is voor mij slenteren van de slaapkamer naar de living en terug via de keuken of de badkamer om dan af en toe lucht te happen en over de stad te turen vanop het dakterras.

De hele wereld is op slot, overal beheerst corona het dagelijks leven en voor velen hakt dit er stevig in op professioneel, relationeel en persoonlijk vlak. Daardoor besef ik maar al te goed dat mijn situatie best wel ok is. Ik ben gezond, ik woon in een goed appartement met veel licht, ik heb voldoende en gevarieerd eten en ik kan moeiteloos online contact houden met familie en vrienden. En qua gezelschap om deze crisis uit te zitten, heb ik het goed getroffen: mijn man Rachid en Reda onze 19-jarige neef die voor even bij ons zou wonen maar ondertussen deel van ons gezin is. De spilfiguur van ons gezelschap is de lieve kleine schattige Nizar, mijn zoon is bij het begin van de lockdown 3 maanden jong. Wat een geluk om hem zo dicht bij mij te hebben en als een vrolijke baby te zien groeien. Nizar mag thuis het ritme bepalen, we profiteren volop van onze tijd samen. We hoeven nog geen opvang in te schakelen nu we niet met onze eigen zaak kunnen starten.

Want tuurlijk is ook noodgedwongen de opening van ons ViaVia travellers café en restaurant uitgesteld. We waren bijna klaar met de verbouwingen maar de werkmannen moesten door corona afhaken. Rachid besloot onmiddellijk om zelf het pand verder af te werken. Samen met Reda gaat hij elke dag naar ViaVia om zelf tegels te leggen, muren te schilderen, stoelen te pimpen en de laatste dingen te fixen. Rachid schakelt ook een bevriend artiest in die van het houtwerk een traditionele Marokkaans kunstwerk maakt. Nu we plots tijd hebben, kunnen we die extra’s realiseren. Het is financieel uiteraard niet wat we verwacht hadden maar gelukkig is er nog geen personeel aan de slag, zijn er nog geen contracten met leveranciers en staat er geen stock te bederven. We kunnen het dus wel bolwerken, voor even.

Zot hoe ik weinig uitspook, hele dagen thuis zit en de tijd toch voorbij vliegt. Het weer is van regenbuien in maart omgeslagen naar zinderende 40 graden hitte in juni. Rachid en Reda deden een maand ramadan. Ik ben 40 jaar geworden. Nizar kan rollen, zitten, groentepap eten en is 6 maanden. En zo zijn we dus goed 100 dagen verder, in noodtoestand.

Vanaf komende donderdag 25 juni breekt een volgende fase coronamaatregelen aan. Marrakech blijft wel een rode zone waardoor de versoepeling beperkter is dan in de rest van het land. Maar ik focus op wat wel zal kunnen: buiten wandelen of fietsen zonder toelatingsdocument en zonder concreet doel. De openbare parken en tuinen zullen weer toegankelijk zijn, alle winkels kunnen openen. De avondklok vervalt. En zelfs restaurants, cafés, hamams en kappers mogen opnieuw open, weliswaar aan 50% van hun capaciteit en met de nodige afstands- en hygiënemaatregelen.

Professioneel duurt voor ons de lockdown voort want voor ViaVia Marrakech zijn er nog te veel onduidelijke factoren. De grenzen blijven dicht en er is geen concreet vooruitzicht. Het binnenlands toerisme is voorlopig beperkt. Een ViaVia travellers café daar horen reizigers bij, we wachten dus op het goeie moment om te starten. Dat geeft me tijd en ruimte om fysiek (mijn lijf is na 100 dagen stram) en mentaal (weg met de corona-emoties) weer energie te tanken. Het eerste wat ik donderdag doe is met Nizar naar buiten! Onze leefwereld verlegt zich dan van ons kot in Marrakech naar de stad Marrakech. Ein-de-lijk!