Opluchting bij start deconfinement

Het is 22u, ik heb het zweet en stof net samen met de opluchting in de douche van me afgespoeld. Donderdag 25 juni 2020 was een goeie dag! Nizar is nog maar een kwartier aan het slapen, niet omdat het een moeilijk slaapritueel was vanavond, integendeel. Toen ik hem in zijn bedje legde, viel hij als een blok in slaap. We hebben na 100 dagen lockdown intens van onze herwonnen vrijheid zonder avondklok in Marrakech geprofiteerd. Het is ruim na de laatste oproep tot gebed als we bezweet, bestoft en voldaan terug aankomen in ons kot. 

De start van de deconfinement begon al vroeg. Om 6u20 sprak ik in De Ochtend op Radio 1 opgelucht over de versoepeling van de coronamaatregelen in Marokko. Het werd licht en de zwaluwen kondigden een schone dag aan. Eerst zit ik dan toch weer online en aan men schermen gekluisterd, de fijne reacties op men blog en het radio-interview te lezen. Maar ik had me voorgenomen om vandaag onze leefwereld van ons kot naar de stad te verleggen. Dus steken we rond 11u Nizar in de kinderwagen en wandelen we naar het eerste beste terras voor een nousnous, de Marokkaanse versie van de Brusselse lait russe. 

Rachid en ik belanden achter onze hoek op het drukste kruispunt van de buurt. Rust hoef ik nu even niet, het is geruststellend dat de wirwar van brommers, voetgangers, auto’s en fietsers met het nodige getoeter de stad opnieuw vult. De meeste mensen dragen een mondmasker al is de manier waarop het gedragen wordt vaak niet-conform de richtlijnen. In eerste instantie vind ik dat een lastige gedachten. De laatste dagen stijgt het aantal positieve coronagevallen namelijk weer. Dat lijkt me reden genoeg om dan net afstand te bewaren, handen veel te wassen én dat verplichte masker op een correcte manier over je mond en neus te trekken. Maar na een half uur bij 30 graden wandelen, begrijp ik waarom zoveel mensen als ze zich verplaatsen het masker op hun kin laten hangen… ik zweet me kapot en krijg moeilijker frisse lucht. Daarbij wandel ik in dit deel van de stad op voldoende afstand van anderen enkel met Nizar en Rachid op minder dan 1,5 meter. Na drie kwartier steekt mijn neus dus ook uit het masker en wordt het ademen en daarmee ook het wandelen een pak aangenamer. Ik neem me voor om in de dichterbevolkte medina met de smalle straten wel steeds flink én correct mijn mondmasker op te zetten. 

Nizar lijkt nu een reus in zijn kinderwagen, hij past nog net in het mandje. Zot hoe gigantisch die gegroeid is tijdens de lockdown. Ik ben zelf ook gigantisch gegroeid, humhummm… het is schrikken om op selfies te zien hoe vol mijn gezicht is en om te voelen hoe stram ik geworden ben. Ik voelde me tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling een pak fitter en scherper dan nu na 100 dagen lockdown. Ik neem me voor om me vanaf nu weer fit te stappen. En dat lijkt Nizar ook te waarderen, hij zit liever dan dat hij ligt in die kinderwagen. Zo hoeft hij niets te missen en kijkt hij gefascineerd rond.

De parken zouden vandaag terug openen maar bij de grote groene zone tussen nieuwe en oude stad is het hek dicht. Een parkwachter verzekerd me dat het morgen wel toegankelijk zal zijn. We zetten ons in de schaduw van de Koutoubia moskee. Het is niet over de koppen lopen, op de bankjes en dorpels zitten slechts een paar andere mensen die verkoeling zoeken. Ook op het centrale Djemaa El-Fna plein is het rustiger dan normaal. De dansers en vrouwen voor hennatatoeage zijn er niet, slechts een paar fruitsapkraampjes zijn open en de koffiehuizen en restaurants zijn dicht. Ook in de souk zijn enkele ambachtslui aan het werk en een paar winkeltjes open. Nu er geen toeristen zijn staan ook de paarden met hun koets op stal. Het lijkt een ander Marrakech dan toen ik er 100 dagen geleden voor het laatst door wandelde. We mogen terug buiten maar deconfinement starten gaat langzamer dan confinement invoeren. De levendige, kleurrijke stad bruist nog niet en vermoedelijk zal het nog even duren voor het leven weer echt op gang komt. 

Toch gaan we voor de totaalervaring, we willen ’s avonds op restaurant. Onmiddellijk merken we dat er nog heel veel zaken gesloten zijn. De hygiënemaatregelen zijn streng en het is voor uitbaters afwegen of het rendabel is om te heropenen aan 50% capaciteit en dat zonder binnenlandse of buitenlandse toeristen in Marrakech. We belanden bij Little Thai, na weken onze eigen tajine’s en pasta’s te koken, is het fijn om gewoon voetjes onder tafel te schuiven en de nem en de groene curry te laten smaken. 

De straatracers en stoere motards zijn ondertussen ook uit hun kot gekomen. Voor ons het signaal om onder de sterren en de maan naar huis te wandelen. We hebben vlotjes 15 kilometer in de benen en veel indrukken opgedaan. Na Nizar val ik zometeen ook als een blok in slaap.