Pasfoto met een bloemenkader

Op deze Dag van de Fotografie neem ik je mee naar de fotograaf in Marrakech. Naast een reeks documenten, stempels en handtekeningen had ik onlangs namelijk ook pasfoto’s nodig om een hoop administratie in orde te brengen. 

In Brussel was ik daarvoor in een fotokotje gekropen, had ik het gordijntje dichtgeschoven en het stoeltje goed gedraaid zodat mijn ogen op het scherm mooi op de aangeduide lijn terecht kwamen. Ik had schaapachtig geglimlacht, had dit 3 keer gedaan want bij poging 1 lag mijn haar niet goed, bij poging 2 keek ik te serieus en bij poging 3 moest ik wel tevreden zijn want meer pogingen kan je in zo’n fotokotje niet ondernemen. Max anderhalve minuut later kwamen mijn pasfoto’s dan uit de gleuf aan de buitenkant van dat kotje gerold en voila dat was het dan. 

Maar ik ben in Marrakech en ik heb zo’n photomaton kot hier nog niet gespot. Wel spotte ik al verschillende fotografen in de stad dus voor mijn pasfoto’s stap ik zo’n winkel binnen. En da’s meteen een andere ervaring dan wat ik in Brussel kende. De man stuurt me de trap op, “daar boven is de studio, maak je maar klaar ik kom zo”. Owke…

Het is effectief een studio met fotocamera op statief, met een grote lamp én met decors. Voor de grote spiegel liggen plastieken borstels om je haar te kammen. En stel dat je een plastron wil aandoen, kan je er eentje uit de collectie kiezen. Ik hou het op mijn eigen outfit maar moet dat verdomde mondmasker natuurlijk nog af doen en check toch in die spiegel of mijn haar niet al te warrig ligt. En daar is de fotograaf al. Afhankelijk van het doel van de pasfoto’s, moet je de achtergrondkleur kiezen: fond gris of fond bleu. Ik zet me op het stoeltje, de fotograaf zet zich pal voor mij “et oui madame” FLASH en het staat er al op, van de eerste keer goed!

Terwijl ik mijn mondmasker weer op zet en toch zelf ook een foto neem van het schitterende decor in deze studio, is de fotograaf alweer beneden en drukt hij mijn pasfoto’s af. Als ik aan de kassa sta, krijg ik 8 pasfoto’s netjes uitgeknipt in een plastiek kaftje. Én in een omslag krijg ik een verrassing: één groter A5 formaat van mezelf mét een bloemenkadertje rond mijn hoofd. Meer kitch kan je het niet hebben. Haha heerlijk maar wat doe je met zo’n foto? Ik kan die toch moeilijk bij mijn administratie steken? 

Blijkt dat Rachid toen hij maanden geleden pasfoto’s liet maken, ook zo’n groter exemplaar kreeg, het is iets standaard hier bij de Marokkaanse fotograaf. Al heeft Rachid de eenvoudige versie zonder schoon kadertje rond zijn gezicht. We lachen dat het ons staatsportret lijkt en zetten de foto’s netjes naast elkaar op de kast. Echt lang gaat dit hier niet staan vermoed ik maar wie weet wil Nizar ooit een stamboom van de familie maken, dan mag hij deze foto’s van zijn ouders daarvoor gebruiken!

Marrakech heeft trouwens ook een Maison de la Photographie. Tot mijn scha en schande liep ik er tot nu steeds voorbij… ik neem me op deze feestdag van de fotografie voor dat als de coronamaatregelen het toelaten, eindelijk dit museum te bezoeken.